ค้นหาบล็อกนี้

26/4/59

Special สงกรานต์ Chit - Aum

       
        "อึ่ก อืออ อืมมม"
เสียงครางดังก้องไปทั่วห้องทันทีที่ประตูปิดลงได้ชิตก็ไม่รีรอที่จะคว้าเขาที่เอว ประกบริมฝีปากเข้าหากันแนบด้วยลิ้นอุ่นๆที่สอดผสานเข้าหากัน มือของอั้มโอบเข้าที่รอบคอ ไม่ได้สนใจเรียวขาที่ถูกยกขึ้นให้เกาะเกี่ยวรอบเอว ไม่สนว่าจะถูกดันติดประตูพร้อมกับเปลื่องผ้าออกจากตัวทีละชิ้นทีละชิ้น
สวบ
"อึ่ก อืออ จะ จะรีบไปไหน..."
"อืมม จะช้าทำไมล่ะ?"
แก่นกายที่สอดเข้ามาภายในทั้งๆที่ยืนพิงประตู ความคับแน่นบีบตัวเข้าตอดรัดแท่งเอ็นร้อน ไม่รอช้าชิตก็ขยับสะโพกเข้าออกเนิบนาบ ริมฝีปากร้อนแตะเข้าที่ปลายคาง ดูดเบาๆแบบที่อั้มกัดริมฝีปากเชิดหน้ากับสัมผัสวาบหวาม ปลายคางของชิตลากไปตามลำคอให้เสียวไปยันกระดูกสันหลัง
"อึ่ก อืออ"
เสียงครางแสนเบาหวิวที่ไม่ได้มีความเซ็กส์ซี่เหมือนผู้หญิง แต่กลับเร้าอารมณ์ชิตได้ยิ่งกว่า ใบหน้าหล่อร้ายกำลังเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ ใครว่าไม่ยั่วเขาเถียงขาดใจเลย เมียเขาเนี่ยแหละ น่าเอาที่สุดในสามโลก
ฟึ่บๆๆ
แค่โดนกระแทกถูกจุดกระสันไม่กี่ทีอั้มก็จิกเล็บบนหลังของชิต เชิดหน้าซี้ดสุดเสียง ขามันโอบรัดรอบสะโพกชิตให้ขยับเข้ามาใกล้มากกว่าเดิม ใบหน้าหล่อค่อยก้มลงดูดเม้มยอดอกสีสวยอย่างชำนาญ ตวัดชิมหยดน้ำจากการเล่นสงกรานต์บนตัวของเมีย
"อาห์...ฮ้าๆ...ไปที่เตียง...มันเมื่อย"
คนที่ยืนเล่นน้ำมาทั้งวันเอ่ยปากบอกเสียงแผ่วปนเสียงคราง ริมฝีปากที่เผยอขึ้นหุบอากาศเข้าปอด ท่าทางน่ารักที่ยิ่งทำให้คนคิดถึงเพราะไม่ได้เจอหน้ามาตั้งสามวันยิ่งอยากกอดอยากฟัดเข้าไปใหญ่
ฟึ่บ
"อ๊ะ!"
อั้มถึงกับเบิกตากว้างเมื่อขาอีกข้างถูกรวบไปตวัดเกี่ยวเข้าที่สะโพก มันช่วยไม่ได้ที่อั้มจะกอดคอแล้วใช้ขากอดเอวชิตไว้กันร่วง ไอ้ท่าขมวดคิ้วแล้วแอบกัดริมฝีปากจ้องเขม็งที่ชิตยกยิ้มสวนสะโพกกระแทกขึ้นเข้าจุดเสียวภายใน
"อ๊าาห์... ไอ้...อึ่ก... มันเสียว.."
"ไม่ดีรึไง? หืม? อืมมม"
เสียงคำรามในลำคอที่ชิตไม่ได้รู้หรอกว่ามีอั้มชอบใจ ริมฝีปากค่อยๆคลี่ยิ้มก่อนจะกลายเป็นยิ้มร้ายกาจ จีบสีสวยค่อยๆขมิบถี่โอบรัดรอบมังกรร้อนระอุ
"ไม่เมื่อยแล้วรึไง? เสียวแล้วเหรอ? หึๆ งั้นก็พร้อมที่จะเจ็บแล้วสิ"
ชิตยิ้มร้ายเลื่อนมือขย้ำเข้าที่แก้มก้น แค่ยกสะโพกกระแทกรับกับจังหวะที่อั้มทิ้งสะโพกลงครอบแก่นกายเจ้าของชื่อภิญโญก็ครางเสียวริมฝีปากสั่นระริก
"อาห์...มันเสียด...อึ่ก จุก"
ฟลุบ
ชิตก้าวยาวๆไปที่เตียง ประคองหลังของคนที่เกาะเขาเหมือนลิงให้นอนเตียง คนที่เกาะสะโพกเขาแน่นตั้งแต่เมื่อกี้ก็ปล่อยลงเหยียดอ้าอยู่กลางเตียงเพราะมือใหญ่ที่ดันจัดท่าให้อั้ม ไอ้ท่าทางน่าอายที่อั้มควานหาอะไรมาขยำ หอบแฮ่กๆมองคนที่สะบัดกางเกงออกจากขา เนื้อตัวเปียกๆและกลิ่นน้ำอบที่ใช้ในเทศกาลสงกรานต์ลอยเข้าจมูกให้ชิตโน้มหน้าลงมาประกบริมฝีปาก
"ฉันคิดถึงเมียฉันนะ คิดถึงมาก"
ผละจากริมฝีปากได้ชิตก็กระซิบหยอดคำหวานให้อั้มหน้าแดงก่ำ เดี๋ยวหลบตาเดี๋ยวสบตา เหลือบมองด้วยท่าทางไม่แน่ใจแต่ก็ยังอ้าขารอให้ชิตแทรกตัวเข้ามาระหว่างขา
"ค่าที่นายสาดน้ำใส่ฉัน..."
สวบ
"อ๊าาาาาา! อึ่ก! ไอ้!!!..."
แก่นกายที่กระแทกเข้ามาเต็มแรง ยังไม่ทันที่อั้มจะได้หุบขาบิดเอวเร้ากับเตียงเลยด้วยซ้ำไอ้ผัวขี้แกล้งชอบลงโทษกลับดันขาให้อ้าออกกว้างกว่าเดิม
"อย่าคิดจะด่าฉันเชียวนะ...หึ ไม่งั้นจะโดนหนักกว่าเดิม แล้วนี้..."
"อ๊าาาาา อึ่ก! ซี้ดดดด! ชิต! อึ่ก...อาห์..."
"สำหรับที่ไม่ตอบแชทฉัน ไม่รับมือถือฉัน แล้วยังเอาแต่ใจจนทำให้เสื้อผ้าฉันเปียก"
ฟึ่บๆๆ
"อ๊าาา อึ่ก...อ๊าาาา ชิต! อ๊าาาา..."
อั้มจิกเล็บบนแผงอกของชิต บิดเอวอยู่กลางเตียงพร้อมกับเชิดหน้าครางเสียว จังหวะรัวเร็วแล้วยังแรงอีกมันทำให้พนังนุ่มของอั้มยิ่งตอดรัดรัวๆจนชิตซี้ดปากเสียงดัง
"อืออ อืมม รู้ไหมว่าเอาแต่ใจแบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะ..."
"อึ่ก อ๊าาห์..อาห์...อึ่ก!"
เสียงครางคลอกับเสียงเนื้อกระทบเนื้อยามที่ชิตค้ำแขนระดับเดียวกับใบหูของอั้ม ยืดขาตรงพร้อมกับกระแทกกายถี่รัวจนร่างของอั้มโยกโคลนไปตามจังหวะ
"ชิต! อึ่ก อ๊าาา..."
อั้มตวัดขากอดรอบสะโพกกระแทกย้ำๆจนสปริ๊งเตียงมันลั่นเอี๊ยดอ๊าด ท่วงท่าน่าอายที่บอกถึงชั้นเชิงเรื่องบนเตียงให้อั้มซี้ดปากหลายต่อหลายที หยดน้ำจากเทศกาลสงกรานต์ไหลอาบแพ็คเซ็กซี่สุดๆจนอั้มต้องยกมือก่ายหน้าผากปิดบังใบหน้ายั่วๆ
หมับ
"ต้องเรียกยังไงถึงจะถูกหื้ม?"
ชิตดึงแขนของอั้มออก ผสานมือแล้วกดไว้บนเตียงในท่าค้ำเตียงขยับสะโพกหนักหน่วงให้อั้มสะบัดหน้าไปมาอย่างระบายความเสียวที่อัดแน่นลงมารวมกันอยู่ที่แก่นกลางกาย ช่องทางด้านหลังที่กำลังถูกบุกรุกจนเสียวซ่านไปทั่วทั้งร่าง
"อ๊าาาาาาาาา...อาห์ พะ พี่ชิต...อ๊าาา เบา เบาหน่อย..อึ่ก"
คำเรียกพี่ที่ชิตยกยิ้มยิ่งกระหน่ำทำให้อั้มยิ่งครางหนักกว่าเดิม เอาง่ายมันยื่งกว่าดิ้นทุรนทุรายเพราะความเสียวซะมากกว่า ใบหน้าแสนยั่วที่ยิ่งกระตุ้นให้ชิตทำตามใจประหนึ่งลงโทษการกระทำเอาแต่ใจของอั้มที่ทำให้เขาไม่เป็นอันทำการทำงาน
ฟึ่บๆๆ
"อึ่ก พูดสิว่าคิดถึงฉัน..."
เมื่อการลงโทษโหดมาถึง อั้มก็กลืนน้ำลายไม่ลงคอได้แต่ปล่อยให้มันไหลเลอะขอบปากแล้วหอบหนักๆกับจังหวะเร้าร้อน
"อึ่ก อืออ คิดถึง...คิดถึง"
อั้มพรั่งพรูคำว่าคิดถึงออกมาเสียงดังผสานมือจับกุมกับมือของชิตไว้ข้างพร้อมกับขาที่เกี่ยวรัดรอบเอวแน่นขึ้น ช่องทางที่กำลังตอดรัดและกระตุกถี่ พอๆกับแก่นกายของคนตัวขาวซีดที่กำลังตั้งชันอยากปลดปล่อย อาการที่ชิตก็พอใจก้มหน้าไปเลียปากอย่างหยอกเย้า
"อึ่ก อืออ"
"แบบนี้แหละดี หึๆ ซี้ดดดด"
ชิตผละปากออกเพียงนิดก่อนจะโน้มหน้าซุกไซร้ลงบนคอ ประทับรอยรักแทนคำคิดถึงไว้หลายจุดเลื่อนมือไปเค้นคลึงแก่นกายสีสด
"อ๊าาาา..อาห์... อึ่ก อืออ"
คนที่พยายามกลั้นเสียงมาตั้งแต่ต้นยังคงกัดปากตัวเองครางในลำคอ ไอ้ท่าทางน่ารักที่ชิตเป็นคนเดียวที่ได้เห็นกระตุ้นให้พนังนุ่มบีบรัดถี่ยิบ สะโพกสอบกระแทกเข้าออกหนักหน่วงจ้วงลึกสัมผัสได้ถึงความรุนแรงและปลายทางที่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
"อึ่ก อืออ มะ ไม่ไหวแล้ว พี่ชิต อึ่ก อ๊าาา..."
คนหล่อหอบหายใจถี่รัวในจังหวะที่ปลดปล่อยน้ำสีขาวเลอะหน้าท้องตัวเอง ไม่ต่างจากชิตที่ดึงแก่นกายออกมารูดรั้งด้วยมือจนมันกระจายทิ้งร่องรอยไว้บนตัวของเมียที่รัก

กลับเข้าเว็บกันอีกสักนิด

16/4/59

Offspring Vampire Chapter: 8 ตัวจริงของริโอ้

         เสียงของชิองหายเข้าไปในลำคอ สัมผัสรุนแรงที่ไม่เหลือเค้าริโอ้พ่อบ้านของเขา ดวงตาของริโอ้วาววับบดเบียดริมฝีปากลงบรกลีบปากสีแดงสดที่ใช้ด่าเทเขาเสียจนทนไม่ไหวเผลอทำรุนแรงกับร่างกายเล็กๆที่ถูกเลี้ยงดูมาอย่างดีไปซะแล้ว
ตรงข้ามกับแผงอกกว้างไร้เสื้อผ้าปกปิดของริโอ้ เมื่อไม่ได้ใส่สูทถึงได้เห็นชัดๆว่าถึงแม้ร่างกายจะไม่ใหญ่โตแต่กลับกำยำจนไม่น่าเชื่อ กล้ามเนื้อแขน หัวไหล่ น่าอก หรือแม้แพ็กที่เรียงตัวกันสวยงามประดับไปด้วยรอยแผลเป็นจากแส้หรืออาวุธมากมาย
ทำไมชิองถึงไม่สังเกตเลยสักครั้ง! ถ้าเขาเห็นร่างกายของริโอ้คงเอะใจอะไรบ้าง
แคว่ก!
เสื้อผ้าของชิองถูกปลดเปลื่องอย่างโหดร้ายเพราะความโกรธของริโอ้ คำด่าทอของชิองมีผลกับอารมณ์ของริโอ้จนเกือบทำให้เขาคลั่งไปแล้ว ไอ้การกระทำป่าเถื่อนทั้งหลายที่เอเดสยืนดูทุกการกระทำ ริโอ้ที่บดจูบเบียดกายแข็งแกร่งเข้าหาร่างของแวมไพร์ที่เฮเดสไม่รู้จักยืนยันได้เป็นอย่างดีแล้ว...ว่าริโอ้ยังเกลียดแวมไพร์อยู่ สองขามันก็ก้าวออกจากห้องไปจัดการงานข้างล่างในขณะที่ในห้องนอนกำลังร้อนเป็นไฟ
"อึ่ก!! ปล่อย!! ไอ้เลว!!! อืมมม! อื้อ!"
เรี่ยวแรงที่ว่าเยอะแยะมหาศาลกลับมลายหายไปหมด ความกลัวเริ่มเกาะกินหัวใจยามที่ร่างกายเปลือยเปล่าสัมผัสกับร่างของมนุษย์แท้ๆ
งับ!
"ซี้ดดดด"
ริโอ้ถึงกับซี้ดปากตอนที่ฟันคมกัดเข้าที่หัวไหล่จนได้เลือด
"ถุ้ย!"
จะกัดเขาก็พอเข้าใจและให้อภัยได้ ชิองกลับถุ้ยเลือดคาวๆใส่เจ้าของเลือดเพราะความโกรธที่ถูกหักหลัง ริโอ้ขบกรามใช้มือปาดเลือดผสมน้ำลายมองคนที่ยังพยายามคายเลือดออกจากปากทั้งๆที่ตาวาวโรจน์เพราะนี้คือเลือด
"เลือดชั่ว..."
"ชิอง!!!"
"ทำไม!! หรือมันไม่จริง!!!"
เสียงตะโกนเถียงกันไล่หลังเฮเดสทันทีที่ออกจากห้อง เสียงของชิองหายเข้าไปในลำคออีกครั้ง ลิ้นร้อนชื้นที่แทรกเข้ามาในปากแทบขาดใจยามที่ถูกกวาดต้อนชิมความหวานชื้นภายในปาก เสียงครางประท้วงในลำคอที่ริโอ้ไม่ได้นึกชอบมันเลยสักนิด
"อ๊ะ! ปล่อยฉัน อย่า!!! ไอ้คนเลว! อย่า!!!"
สวบ
"อึ่ก"
หางตาของชิองชุ่มไปด้วยน้ำตายามที่ปลายขาถูกแยกออกกว้าง นิ้วเรียวที่เคยสร้างความสุขสมจากการนวดกลับสร้างความทุกข์แสนทรมานผ่านช่องทางคับแคบที่ถูกรุนล้ำเข้ามาภายใน
"สารเลว!!!"
ชิองกัดปากสั่นพร่าพูดเสียงแหบแห้งด่าทอคนตรงหน้าเขาอย่างไม่ปราณีให้สมกับการกระทำที่ริโอ้กำลังทำ
สวบ
"อึ่ก..ฮึก...มะ ไม่..."
ความเจ็บเสียดเร่งให้พนังนุ่มตอดรัดรอบนิ้วของริโอ้ ช่องทางที่ไม่เคยถูกใครแตะต้องมันเปราะบางแล้วยังรู้สึกไวแบบที่ชิองกัดปาก น้ำตาหยดโตมันเอ่อไหลออกมาจากเบ้า ช่องทางที่เริ่มขยายยามที่ปลายนิ้วเพิ่มเป็นสอง จากสองเป็นสาม กลิ่นเลือดคาวคลุ้งไปทั่วไม่ใช่แค่เลือดจากไหล่ของริโอ้
แต่มันจากช่องทางเล็กๆที่...ฉีก ของชิองด้วย
"ไอ้...สารเลว! แกมัน...เลว..ริโอ้!"
"ชิอง!"
สวบ
"อ๊าาาาา อึก...ฮึก..."
ชิองกัดปากแน่นยามที่ริโอ้เปลี่ยนจากนิ้วเบิกทางเป็นแท่งเอ็นที่ขนาดต่างกันหลายเท่านัก ช่องทางที่บวมช้ำอยู่แล้วยิ่งฉีกหนักเจ็บร้าวไปแตะก้านสมองของชิอง น้ำตาหยดโตไหลอาบแก้มไม่ขาดสายหยดลงบนที่นอนแล้วระเหยหายไป พอๆกับหยดเลือดตรงช่วงล่างที่ไม่ได้หลั่งน้อยไปกว่าน้ำตาของความเจ็บ
"อย่าคิดว่าด่าฉันแล้วฉันจะรู้สึก! ใช่ ฉันมันเลว เลวแล้วยังไงล่ะ! นายไม่มีสิทธิ์มาด่าฉัน ไม่มี!!!"
ฟึ่บ ฟึ่บ ฟึ่บ
"อึ่ก ฮึก...ฮืออ..สา..ระ...ฮึก เลว...ฮือออ เลว! ไอ้เลว..."
เสียงสั่นที่ฟังไม่รู้เรื่องของชิองดังลั่นไปทั่วห้อง การที่แท่งร้อนของริโอ้ขับเคลื่อนเข้าออกในกายของเขาไม่ได้ทำให้เขารู้สึกดีแต่อย่างใด ไอ้ช่องทางด้านหลังที่ไม่ได้สร้างขึ้นมาเพื่อรองรับเซ็กส์มันกระตุกต่อมอารมณ์ให้ชิองชาวาบไปทั้งร่าง ความจุกเสียดยามที่คนตัวโตกระแทกตัวตนเข้ามาหมายจะลงโทษเขานั้นมันจะปั่นทอนพลังกายและกำลังใจไปมากแค่ไหน...ชิองก็ไม่ปริปากร้อง
"ฮึก...อั๊ก...ระยำ! ฮึก...แกมันชั่ว!!!"
แววตาไหววูบมองริโอ้ผ่านดวงตาสีแดงสดที่บัดนี้เคลือบด้วยน้ำตาหยดใสสะท้อนกับแสงไฟเป็นประกาย ความผิดหวังที่สะท้อนในแววตาทำริโอ้ชะงักค้าง...ไปครู่เดียว แล้วขยับกายเข้าออกหนักหน่วงไม่ได้ต่างจากสัตว์ป่าหิวกระหาย
"ขอโทษ...ชิอง...ฉันขอโทษ"
คนข้างบนโน้มตัวลงค้ำเตียงกระซิบข้างหูให้ชิองเบี่ยงหน้าหลบ กัดปากขยับข้อแขนที่ถูกมัดติดกับเตียงอย่างหาทางเอาตัวรอดทั้งๆที่ตัวโยกคลอนไปตามแรงกระแทกของไอ้สารเลวที่เอ่ยคำว่าขอโทษที่สวนทางกับการกระทำต่ำช้า
ฟึ่บ ฟึ่บ ฟึ่บ
พนังนุ่มตอดรัดในช่องทาง อาการปวดหนึบมันรวมกันอยู่ที่ช่วงล่าง ทั้งๆที่ไม่ได้ชอบและต่อต้าน แต่ร่างกายของชิองกลับต้องการ เพราะงั้นชิองถึงได้สงบลง ไม่สิ ต้องบอกว่านิ่งไปเพราะไม่มีแรง ยิ่งขยับเขายิ่งเจ็บกับการกระทำของตัวเอง มันทรมานเหมือนร่างจะฉีกเป็นชิ้นๆเลยด้วยซ้ำ ริมฝีปากที่พยายามกลั้นเสียงมาตั้งแต่ต้นขบกับริมฝีปากได้กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งจนริโอ้ต้องส่งมือไปคลี่คลึงตรงกลีบปากอวบอิ่มชุ่มเลือด
"อย่าทำแบบนี้..."
"ฮึก...ไอ้เลว..."
คนข้างล่างยังคงพึมพำคำเดิมเมื่อสติของริโอ้กลับเข้าร่าง ไอ้บ้าที่โกรธเป็นบ้าเป็นหลังกับคำด่าของชิองมันหายไปแล้ว เหลือเพียงแววตาเป็นห่วงเป็นใยและอ่อนโยน ริโอ้คนเดิมที่อยู่กับเขามาตลอด หากแต่เวลานี้อำนาจความต้องการทางร่างกายมันมากกว่าจิตสำนึกถูกผิดจึงไม่สามารถที่จะผละร่างออกจากร่างเล็กๆของชิองได้
กลิ่นเลือดคละคลุ้งขนาดไหน ยิ่งตอกน้ำให้ชิองรู้สภาพร่างกายตัวเอง เขาถูกกอดอย่างป่าเถื่อน...จากคนสนิทที่เป็นสายให้กับกองโจรเพื่อปล้นบ้านเขา ดวงตาของชิองหม่นแสงมองไปยังเพดานลายสวยภาวนาแค่ให้ริโอ้หายๆไปจากตรงหน้าเขา
"สารเลว...ไอ้..ฮึก...อืออ...เลว"
ฟึ่บ ฟึ่บ ฟึ่บ
ร่างกายของชิองสั่นคลอนไปตามแรงกระแทกของริโอ้ ภายใต้ร่างของริโอ้ที่เจ้าตัวก้มมองคนที่ไม่แม้แต่จะสบตา ริมฝีปากพึมพำด่าเขาอยู่คำเดียว ไอ้คำว่าสารเลวที่เจ้าตัวเองก็เจ็บอยู่ลึกๆ แต่เขาถอนตัวไม่ได้แล้วจริงๆ เขาทำไม่ได้ ถึงจะต้องทำร้ายผิวเนียนๆของชิองก็ตาม
เฮือก!
"มะ ไม่! อย่า!! ฮึก ไอ้เลว! อย่านะ"
ชิองสะบัดหน้าไปมายามที่ฝ่ามือที่คุ้นเคย ฝ่ามือที่เคยแตะเคยบีบเคยนวดให้เขามาก่อนลูบไล้เค้นคลึงสะโพกของเขา ลูบผ่านลำตัวด้านข้างให้ขนลุกวาบ ก่อนจะจบที่หน้าอกนูนๆ
ฟึ่บ
"อ๊ะ...อือออ"
เสียงครางหลุดออกมาจากลำคอแต่ก็เพียงนิดเดียวเมื่อชิองยังคงกัดปากตัวเองจนบวมช้ำ นิ้วสากคีบเข้าที่เม็ดสีกลางอกก่อนจะสะกิดเบาๆให้ชิองแอ่นกายขึ้นโดยอัตโนมัติทั้งที่ไม่อยาก คนที่รู้ทุกจุดเสียวจุดผ่อนคลายของชิองดียังคงปลุกปั่นอารมณ์ของชิองไปเรื่อยๆจนเจ้าตัวยิ่งกรีดร้อง เสียงค่อยๆดังขึ้นอย่างห้ามไม่อยู่
"อึ่ก..อาห์...ฮ้า..ฮ้า...อืมมม สารเลว..อ๊าห์"
หลายครั้งที่ชิองเกือบจะเคลิ้มไปกับสัมผัสคุ้นเคย แต่เพราะคำว่าสารเลวที่หลุดออกมาจากปากของชิองนั้นแหละที่กระตุ้นให้ริโอ้เผลอรุนแรงหลายต่อหลายครั้ง
ฟึ่บ เฮือก
แล้วไม่ใช่ฝ่ามือ รวมไปถึงวงแขนอบอุ่นที่ใช้โอบรัดรอบเอวเขายกกระชับให้เขารับแท่งไฟร้อนระอุเข้ามาในตัวได้ถนัดถนี่ ไอ้ท่าทางน่าอายที่ทำสติชิองเตลิดเปิดเปิง ประสบการณ์ครั้งแรกที่เขากลายเป็นฝ่ายรับโดยมีร่างหน้าคอยควบคุมปลุกปั่นให้เขามีอารมณ์ร่วมจนได้
"อืมมม ซี้ดดด อย่าเรียกฉันว่าไอ้สารเลวอีก ไม่อย่างนั้น่ะก็...ฉันจะทำแบบนี้"
ฟึ่บ
"อ๊าาาา..อึ่ก...ฮึก...ไอ้สารเลว "
ฟึ่บๆๆๆ
การเตือนในครั้งแรกคงจะไม่เป็นผลเมื่อริโอ้ได้ยินเป็นครั้งที่สองเขาถึงกับกดแขนของชิองที่ถูกมัดติดกับพนักเตียงอยู่แล้วไว้อีกครั้งแล้วกระแทกกระทั้นแกนกายบุกทะลวงประตูด้านหลังจนหมดสิ้นความเป็นชาย คนข้างล่างข้างกระเส่าแม้ว่าเสียงมันจะอู้อี้อยู่ในลำคอ
แต่ริโอ้ก็พอใจในระดับหนึ่ง ขยับซอยถี่จนคนข้างล่างหายใจรัวรินถี่ยิบ เสียงหอบข้างๆหูที่ชิองเบือนหน้าหลบ กัดฟันทนกับความรู้สึกวูบโหว่งที่เกิดจากริโอ้ที่กำลังข่มตาขบกรามกับเรือนร่างของชิอง
"มะ...ไม่ไหวแล้ว ซี้ดดด"
หมับ
"อ๊ะ! ปล่อย! แฮ่กๆ...ฮ้า...อ๊าห์..อ่ะ"
เสียงครางน่าฟังเริ่มดังขึ้นยามที่มือใหญ่คว้าเข้าที่แก่นกลางตัวของชิอง ขยับรูดรั้งให้ช่องทางด้านหลังยิ่งตอดรัด ดวงตาที่สบกันอย่างไม่ได้ตั้งใจจ้องลึกลงไปหมายจะค้นความรู้สึกของอีกฝ่าย แต่ไม่เลย ไม่มีอะไรเลยดวงตาของคนเป็นทุกข์ทั้งคู่ที่ชิองเป็นฝ่ายเบือนหน้าหลบก่อน
"อึ่ก อื้อออๆๆๆ...อืมมม"
พรวด
ชิองเป็นฝ่ายปลดปล่อยก่อนในจังหวะที่ริโอ้ซอยสะโพกถี่แล้วกดแก่นกายเข้าไปข้างใน ลึกสุดจนรู้สึกได้ถึงน้ำที่ฉีดพุ่งเข้ามาในร่างกาย บทรักที่ไม่ได้มีความรัก แต่กลับร้อนแรงจนลุกไหม้ได้ทั้งบ้านเพียงเพราะคนสองคน ไม่สิ หนึ่งแวมไพร์พันธุ์ผสมกับไอ้สารเลวชายมนุษย์คนหนึ่ง

ไปต่อในเว็บครับ