Offspring Vampire Chapter: 23 สาวน้อยชิอง

         กึกๆๆ

                “อะ อ๊ะ...อือออ”

                ร่างของชิองสั่นไปตามแรงกระแทกของริโอ้ มือไม้ปัดป่ายไปทั่วเตียงดึงทึ้งเอาผ้าปูเตียงแทบหลุดออกมาคามือ เหงื่อเม็ดโตผุดขึ้นตามโครงหน้าสวยที่สะบัดไปมาหลายต่อหลายที เสียงครางดังกึกก้องไปทั่วอย่างห้ามไม่ได้สำหรับบทรักที่ดำเนินมาเรื่อยๆไม่ได้พักตลอดทั้งคืน

                “อ๊ะ มะ ไม่ไหวแล้ว จะเสร็จ อ๊ะ...”

                ชิองเกร็งไปทั้งตัวกระตุกอย่างแรงจนเจ้ามังกรผงาดสัมผัสได้ กลิ่นของเหลวสีขุ่นลอยแตะจมูกคละคลุ้งกับกลิ่นเหงื่อของคนทั้งสอง แวมไพร์อย่างชิองยิ่งหน้าแดงเมื่อนึกถึงสภาพห้องสภาพเตียงและสภาพเขาที่ร่วมรักกับริโอ้นับครั้งไม่ถ้วน

                “นายเสร็จหนีฉันอีกแล้วนะ”

                ฟึ่บ...ฟึ่บ...ฟึ่บ

                ริโอ้กระชับสะโพกของชิองกระแทกกายเข้าหารุนแรงก่อนจะปลดปล่อยความต้องการออกมาเข้าไปลึกในตัวของชิอง ความรู้สึกอุ่นวาบในช่องท้องกระตุ้นให้ช่องทางเล็กๆตอดรัดแก่นกายที่ยังค้างอยู่กับที่ลึกเข้าไปจนรู้สึกได้ว่ามันกระตุกยามที่ปลดปล่อยออกมา

                ฟึ่บ

                “น่ารัก”

                ริโอ้ก้มลงจูบหัวไหล่มนของชิองอย่างอ่อนโยน ลากริมฝีปากพรมจูบไปทั่วช่วงไหล่ลามขึ้นมาถึงคอ จูบเบาๆที่แก้มแล้วเลื่อนหน้าออกมาสบสายตา

                “แฮ่กๆ...”

                “หึๆ หอบเลยนะ”

            ไม่สลบคาอกนายก็บุญแค่ไหนแล้ว!!!

                ชิองเถียงผ่านสายตาทำปากขมุบขมิบให้ริโอ้หัวเราะในลำคอ ช้อนปลายคางจุมพิตเข้าที่ริมฝีปากแดงๆ ช้อนขาของชิองให้อ้าออกกว้างพร้อมกับเริ่มขยับสะโพกเข้าออกภายในตัวให้ชิองใช้สองมือดันหน้าท้องริโอ้เอาไว้

                “จะบ้ารึไง! พอได้แล้ว ฉันไม่ไหวแล้วนะ!!!”

                พ่อแวมไพร์ขี้โวยวายเริ่มดิ้นขึ้นมาทั้งผลักทั้งดันให้ริโอ้ยกยิ้มร้ายกาจรวบมือชิองขึ้นมาจูบเบาๆ จังหวะการขยับสะโพกมันช่างเชื่องช้า แต่กลับเน้นกระแทกครูดภายใน

                “ยังมีแรงตะคอกใส่ขนาดนี้จะไม่ไหวได้ยังไง?”

                เมื่อมีโอกาสได้กอดชิองริโอ้ก็ไม่ปล่อยให้หลุดมือ ได้กอดแล้วก็ต้องกอดให้หน่ำใจ หากชิองไม่หมดแรงสลบคาอกเขาก็ต้องหมดแรงขยับสะโพกถึงจะเรียกว่าจบคืนนี้ แล้วในเมื่อเขายังซอยสะโพกได้ และชิองยังหอบหายใจปนเสียงครางได้ เขาคืนนี้ก็ยังไม่จบแค่ตรงนี้

                “อ๊ะ...อาห์...อาห์...”

                “อืมม ชิอง นายมีอารมณ์ขึ้นมาอีกแล้วนะ”

                “ก็ใครกันเล่าที่ทำให้เป็นแบบนี้”

                ชิองน้ำตาคลอกับการกระทำของริโอ้ที่เหมือนคนไม่รู้จักพอ ไม่ใช่แค่ไม่ยอมออกจากตัวของเขา แต่ยังปลุกปั่นอารมณ์ของเขาให้มีอารมณ์ร่วมอยู่ตลอดเวลา แล้วเข้าใจอารมณ์ของชิองที่ต้องเสร็จแล้วเริ่มใหม่ครั้งแล้วครั้งเล่าตลอดคืนไหม? มันยิ่งกว่าทรมานที่มันไม่จบลงสักที

                แต่ก็ตื่นเต้นกับเซ็กส์ดุเดือดที่ไม่รู้ว่าจะจบเมื่อไหร่นี้เหมือนกัน

                “อึ่ก อ๊ะ...อาห์...อย่าขยับแบบนั้น...”

                ฟึ่บๆๆ

                “แบบนี้สินะ”

                ริโอ้ไม่สนใจเสียงครางห้ามทั้งยังคิดว่าเป็นเสียงชวนเชิญที่เรียกให้เขาขยับสะโพกรุนแรงกว่าเดิม คนมีแรงเหลือเฟือกระแทกกายเข้าออกมองซีกหน้าของชิองที่สะบัดไปมาอยู่บนหมอนนุ่ม สองมือที่ดันอยู่ตรงหน้าอกและท่อนขาที่โอบรัดรอบสะโพกเขา

                เหงื่อเม็ดใหญ่ที่ไหลซึมตามร่างกายสะท้อนแสงเป็นประกายน่ามอง ชิองน่ารัก แล้วตอนนี้ก็ยิ่งน่ามองกว่าเดิมโขเพราะเรื่องเร่าร้อนบนเตียง ริโอ้กัดริมฝีปากตัวเองมีค้ำเตียงแล้วกดกายสอดลึกเป็นหนึ่งเดียวกับชิอง ครั้งแล้วครั้งเล่าที่เขาบุกรุกเข้าไปยังช่องทางเล็กๆจนเต็มไปด้วยน้ำรักของเขาที่ไหลทะลักและเป็นต้นเหตุของเสียงเฉอะแฉะทุกครั้งที่เขาขยับเข้าออก

                “อ๊ะ..ฮ้าๆ..อั๊ก อ๊ะ...”

                ชิองกำเข้าที่ไหล่จิกเล็บลงไปอย่างไม่รู้ตัว เกร็งทั้งปลายเท้าทั้งเล็บมือจนริโอ้สัมผัสได้ จังหวะรุนแรงที่กระแทกย้ำจนร่างของชิองโคลงเคลง แน่นอนว่าเสียงลามกที่มันดังก้องไปทั่วชิองฟังจนชิน และพ่อแวมไพร์ตาแดงก็ตาปรือขึ้นทุกทีๆอ่อนล้าลงไปเรื่อยๆกับความเสียวซ่านที่พุ่งพล่านไปทั่วร่างนับครั้งไม่ถ้วนในคืนเดียว

                “อ๊าาาา.. อึ่ก อืออออ ริโอ้...อ๊า..แฮ่ก..ฮ้าๆ..ฉันไม่ไหวแล้ว”

                ชิองสะบัดหน้าไปมา กอดหลังริโอ้ไว้แน่นแล้วเผลอกรีดเล็บลงมาเป็นทางยาวเต็มหลัง “ซี้ดดดดด”

                ริโอ้เชิดหน้าขึ้นนิดกับปลายเล็บที่ทำให้เขาเจ็บ ก้มมองใบหน้าของชิองที่กำลังเผยอปากส่งเสียงครางเรียกชื่อเขาพร้อมกับโอบกอดเขาไว้ตอนที่มีอะไรกัน ชิองหน้าแดง หอบหายใจจนหน้าอกกระเพื่อมตามจังหวะหายใจเข้าออก สองขาหนีบรัดรอบสะโพกของริโอ้ไว้แน่น

                ทุกสิ่งอย่างที่ว่ามันมันทำให้ริโอ้อดใจไม่ไหว ก้มลงงับยอดอกชูชันที่แข็งเป็นไตเพราะเขา ไล่ปลายลิ้นชื้นเลียชิมหยาดเหงื่อตามลำคออย่างถนุถนอม โอบรัดสะโพกให้ชิองแอ่นกายจนเกือบจะอยู่ในท่าสะพานโค้งรับกับสะโพกของริโอ้ที่ควบกายเข้าหา

                “อ๊าห์...ชิอง...ฉันจะ...”

                “ฮ้า..ฮ้าๆ..ฉันไม่ไหวแล้ว..สมองมัน...อาห์ ขาวโพลนไปหมด”

                ชิองตาลอยมองเพียงใบหน้าของริโอ้ผู้ร่วมเตียง โอบรัดด้วยขาสองข้างในจังหวะที่สมองไม่รับรู้อะไรแล้วในตอนนี้ เห็นแค่หน้าของริโอ้ ร่างกายกำยำของริโอ้ที่ควบกายอยู่เหนือร่างตัวเองมาหลายชม.

                ชิองไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน ไม่เคยนอนกับใครแล้วรู้สึกแบบนี้มาก่อน สุขสมจนไม่อยากที่จะนอนกับใครอีก รู้สึกว่าเขาพอ

                “ชิอง ซี้ดด รักนาย ฉันรักนาย”

                ฟึ่บๆๆ

                ริโอ้เร่งสะโพกกดกายเข้าไปลึกกว่าเดิมพร้อมฉีดความต้องการตัวเองเข้าไปลุกสุดโคนให้ชิองรู้สึกถึงมันเป็นรอบที่สิบได้ของคืนนี้ กอดเกร็งไปทั้งร่างกระตุกรุนแรงก่อนจะปลดปล่อยน้ำสีขาวขุ่นเลอะหน้าท้องตัวเองโดยที่ไม่ต้องไปแตะต้องแก่นกายของตัวเอง

                “อือออ...ฮ้าๆ..แฮ่กๆ...”

                ชิองตาปรือหอบหายใจระรัวมือที่กอดริโอ้ร่วงตกอยู่ข้างตัว หนังตาหนักอึ้งก่อนจะปิดลงช้าๆพร้อมลมหายใจสม่ำเสมอ เขาหมดแรงและหลับไปทั้งๆแบบนั้น หลับไปทั้งๆที่อยู่ในอ้อมกอดของริโอ้

                “หึๆ อึดกว่าที่คิดซะอีก”

                ริโอ้เองก็ปาดเหงื่อตรงหน้าผากให้ตัวเอง ทิ้งตัวนอนข้างๆมองเพดานพักเอาแรงเพียงครู่ก็หันไปมองซีกหน้าของชิองที่นอนหลับอยู่ข้างกาย

                ลมหายใจสม่ำเสมอ ใบหน้าแดงก่ำมีเหงื่อตามไรผมและรูขุมขน กลิ่นน้ำมันหอมระเหยคละคลุ้งกับกลิ่นของเหลวสีขาว เนื้อตัวของชิองที่มีรอยรักเป็นจ้ำแดงตามตัวที่เกิดจากฝีมือของเขาสร้างรอยยิ้มพอใจให้พ่อมนุษย์หน้าหล่อจนต้องยันตัวขึ้นไปหอมหน้าผากคนเป็นเมีย

                “ฝันดีนะชิอง”

                ริโอ้จัดการชำระร่างกายให้ชิองอย่างเบามือและทำให้คนหลับเป็นตายสบายตัวขึ้น นอนหลับพริ้มอยู่กลางเตียงในสภาพที่ไม่คิดว่าน่าจะผ่านสมรภูมิรบสุดหฤโหดมา เป็นเพียงทายาทแวมไพร์ผมน้ำตาลทองตัวไม่เล็กไม่ใหญ่สลบไสลอยู่กลางเตียง แต่เท่านั้นก็น่ามองจนริโอ้ไม่อยากจะก้าวออกจากห้องนี้

                ฟึ่บ

                มือใหญ่ลูบเข้าที่แก้มแบบที่คนหลับก็เอียงซบมือซุกเหมือนเด็กๆแล้วยังอมยิ้มเล็กๆให้ริโอ้ยิ้มตาม

                “ขอให้อารมณ์ดีขึ้นนะ”

                ฟอด

                เมื่อลักหลับจนพอใจริโอ้ก็กลับออกไปทางเดิมที่เข้ามาและปล่อยให้ชิองตื่นขึ้นมาโดยที่ไร้คนนอนข้างกายอีกเช่นเคย

++++++++++++++++++++++++++++++

อ่านต่อกันที่นี้นะครับผม

http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1310277&chapter=71

Offspring Vampire Chapter: 21 ต่างก็รัก

ชิเอลช้อนร่างของลอร์ขึ้นจากพื้นหมุนกลับให้แผ่นหลังของลอร์ชนกับชั้นหนังสือ ลอร์ก็รู้งานดีเหลือเกินที่สองขาโอบรัดรอบสะโพกโดยที่สองมือจับเข้าที่ไหล่

ท่าทางสยิวที่ชิเอลไม่อยากจะให้ใครได้เห็นท่าทางแบบนี้ของลอร์อีก เขาอยากจะเป็นคนเดียวที่ได้เห็นลอร์ในมุมนี้

เฮือก

"อื้ออ...ชิ...เอล...อื้ออ..."

เมื่อริมฝีปากอุ่นๆแตะกับผิวเนื้อลำคอเบาๆ ขบเม้มอย่างถนุถนอมไม่ทิ้งรอย สองมือที่ช้อนเข้าที่สะโพกอุ้มเลื่อนขยำก้อนเนื้อแก้มก้น คนถูกสัมผัสเอียงใบหน้าให้ซีกหน้าหล่อพ่นลมหายใจอุ่นๆเข้าที่ลำคอ มือซุกซนลูบสัมผัสก่อกวนที่ท้ายทอยเบาๆหากแต่ก็ปลุกอารมณ์ชิเอลได้เป็นอย่างดี

"อื้ออ ชิเอล...รอยจูบ...ทำมันไว้ที ตรงนี้"

ลอร์ดึงคอเสื้อตัวเองรูดรั้งจนมันหลุดโชว์หัวไหล่และแผ่นเนื้อเปลือยเปล่าให้สายตาชิเอลกดต่ำมองตุ่มไตสีระเรื่อที่แข็งชูชันดึงดูดสายตา

ฟึ่บ

"อึ่ก...อืออ"

เป็นครั้งแรกที่ชิเอลใช้ริมฝีปากครอบลงบนตุ่มไตสีสวยขบเม้มเบาๆแต่ทำลอร์สะท้านไปทั้งตัว จังหวะหายใจถี่รัวที่เริ่มทำให้หน้าอกกระเพื่อมไม่เป็นจังหวะเป็นสัณญาณบอกให้ชิเอลรู้ว่าลอร์กำลังถูกกระตุ้น

แผล็บ เฮือก!

"อื้ออ...ฮ้า..ฮ้า..ชิเอล...มัน.."

ลอร์จิกปลายเล็บยนบ่าอย่างไม่ได้ตั้งใจ แค่ปลายลิ้นของชิเอลที่ตวัดเลียนอดอกก็แทบจะทำให้ลอร์คลั่ง มือมันกดท้ายทอยให้หน้าของชิเอลจมอยู่กับช่วงตัว

แผล็บ ม๊วฟ

รู้สึกได้เลยถึงปากอุ่นๆที่ผละจากยอดอกเขามาได้ก็ขบเม้มบนเนินอกดูดเบาๆทิ้งรอยรักเอาไว้ตามที่ลอร์ขอ

ฟึ่บๆ

"อึ่ก อื้อออ"

ช่วงล่างของตัวชิเอลขยับแนบชิดอย่างไม่ได้ตั้งใจ หากจะให้พูดก็...เป็นไปตามธรรมชาติ ไม่ต่างจากลอร์ที่เริ่มโอบรัดร่างของชิเอลแน่นกว่าเดิม หน้าอกแอ่นเข้าหาให้ชิเอลสัมผัสด้วยปากลิ้นได้สะดวก

รู้สึกได้เลยว่าทั้งสองต่างก็มีความต้องการที่พลุ่กพล่านดุนดันเจ้ากางเกงเนื้อดี

จะดีกว่าหากไม่มีเสื้อผ้าพวกนี้ปกปิด

ชิเอลปลดเข็มขัดของลอร์ออกพร้อมกับร่นกางเกงให้เหลือเพียงแก้มก้นเปล่าๆ

ชุ่บ ฟึ่บ

"อื้อออ นั้นอะไร..."

ลอร์ปรือตาชุ่มน้ำสบตากับชิเอลที่หน้าแดงก่ำไม่ต่างจากลอร์เท่าไหร่

"ตัวช่วยนิดหน่อย"

ไอ้สารเหนียวๆที่เคลือบเข้าที่ปากทางเข้าเป็นสิ่งที่ชิเอลกำลังทดลองอยู่ จริงๆแล้วเป็นโครงการทดลองของซีโน่เพื่อเมียสุดที่รักของเขา สารหนืดๆที่มีสรรพคุณช่วยถนอมผิวหนังบำรุงเซลล์กลิ่นหอมอ่อนๆช่วยให้ผ่อนคลายซ้ำยังเป็น...สารลดการเสียดสีบรรเทาอาการเจ็บยามมีเซ็กส์...หรือ เรียกง่ายๆว่าสารหล่อลื่น

หากจะบอกว่าชิเอลโรคจิตพกสารหล่อลื่นติดตัวไปไหนด้วยหรือผิดถนัด เพราะว่ามันถูกเก็บไว้ในห้องทดลองที่นี้เพราะต้องใช้อุปกรณ์พิเศษเพื่อช่วยทำให้คงอยู่ได้นาน และวันนี้มันบังเอิญที่เขาจะเอากลับก็เท่านั้น

"มันรู้สึกไม่ดีเหรอ?"

ขวับๆ

ลอร์ส่ายหน้าแทนคำตอบรู้สึกได้เลยว่าช่องทางเล็กๆกำลังขมิบถี่

"รู้สึกเย็นๆ...แต่ไม่เป็นไร รู้สึกดี"

ชิเอลยกยิ้มงับเข้าที่เนื้อหน้าอก ดวงตาจ้องสบกันให้คนที่ลอยสูงจากพื้นหน้าแดงแจ๋หลบสายตาทั้งๆที่เมื่อกี้ยังใจกล้าสั่งให้เขาทำนู้นทำนี้จนสติเขากระเจิดกระเจิง

สวบ

"อึ่ก...อือออ" 

ลอร์เชิดหน้ามองเพดานยามที่ปลายนิ้วหนาสอดเข้ามาภายในตัว ไม่หลงเหลือความเจ็บเลยแม้แต่น้อย มีเพียงความเสียวซ่านให้ปากทางเข้ามันขยับขมุบขมิบรัดนิ้วของชิเอล

ความสัมพันธ์ค่อยเป็นค่อยไปที่ชิเอลก็ชินมากขึ้นเรื่อยๆจากประสบการณ์ครั้งก่อนๆมันทำให้ชิเอลเรียนรู้และพัฒนาเพิ่มสกิลตัวเองจนรู้ทุกส่วนในร่างกายของลอร์ แค่เขากดนิดกดหน่อยภายในช่องทางเล็กๆลอร์ก็สั่นสะท้านไปทั้งตัว ซ้ำยังเผลอจิกเล็บและแยกเขี้ยวให้เขาเห็นอีกต่างหาก

“อึ่ก..พะ พอแล้ว เจ้าเองก็...ไม่ไหวแล้วใช่ไหม?”

ลอร์สัมผัสเข้าที่กลางกายของชิเอล ความร้อนที่แผ่ซ่านทั่วมือกระตุกนิดๆกับมือเรียวที่สัมผัสไปทั่วความยาว รูดซิบกางเกงลงโดยที่ไม่แตะต้องส่วนอื่นให้มันเด้งออกมาผงาดนอกกางเกง

“นายเป็นพวกเอาแต่ใจอยู่แล้วหนิ อยากทำอะไรกับมันล่ะ?”

มือของชิเอลกำลังยุ่งอยู่กับการเบิกทางขยับนิ้วเข้าๆออกๆให้ช่องทางคุ้นชินเอ่ยคำพูดท้าทายให้ลอร์ปรือตาโอบกอดรัดเข้าที่ลำคอข้างหนึ่ง มืออีกข้างกำเข้าที่ส่วนใหญ่โตของชิเอลแล้วขยับมือรูดรั้งไปมาให้ชิเอลกัดฟันร้องซี้ด

ชิเอลกระชับกอดรวบมือของลอร์ให้มาโอบรอบคอ ย่อขาลงนิดหน่อยแล้วกดส่วนหัวใหญ่โตเข้าไปยังช่องทางคับแคบที่กำลังขมิบถี่อย่างต้องการ

สวบ

“อึ่ก...อือออ อ๊าาาา อาห์..อึ่ก...ชิเอล มันไม่เจ็บ...ไม่เจ็บเลย”

ลอร์กอดคอชิเอลไว้เต็มรักพึมพำกระชับกอดซ้ำยังประทับจูบลงบนลำคอหอมกลิ่นมนุษย์นี้อีก ลอร์ไม่ได้ขาดเลือดและไม่เคยรู้จักความกระหายอยากดื่มเลือดมาก่อน แล้วช่วงนี้เขาก็ไม่สามารถลืมรสชาติอาหารมนุษย์ที่ติดใจได้เลย บวกกับที่มีเรื่องวุ่นวายใจเยอะแยะจนไม่อยากอาหาร

งับ

“อึ่ก..ซี้ดดด”

ชิเอลกัดริมฝีปากตัวเองตอนที่ฟันคมฝั่งลงไปบนผิวเนื้อในจังหวะเดียวกับที่เขากดสะโพกลอร์ลงแนบชิดกับหน้าขาของตน อาการสั่นเทิ้มและแรงกอดที่กระชับแน่นขึ้นบ่งบอกถึงขีดความต้องการของลอร์ ชิเอลรู้สึกได้ถึงการกระทำของลอร์ สองมือขยุ้มขยำกลุ่มผมนุ่มของชิเอลพร้อมกับริมฝีปากที่ถอดเขี้ยวออกมาจากเนื้อ

แผล็บ

ปลายลิ้นเย็นเฉียบไล่เลียไปตามรอยเลือดที่ไหลเลอะยูนิฟอร์ม อาการเจ็บเพียงน้อยนิดที่ไม่ทำให้ชิเอลหลุดเสียงร้องแต่อย่างใด แต่กลับทำให้ดวงตาสีแดงฉานของชิเอลวาววับกระตุ้นให้แก่นกายภายในขยายใหญ่โตขึ้นกว่าเดิม

“อึ่ก ซี้ดดด ลอร์ ดื่มเลือดฉันไม่ได้นะ”

“แผล็บ ขอโทษ...มัน..เราจะเลียให้หมด”

ลอร์ผลักดันเสื้อออกจากหัวไหล่แกร่ง ก้มลงเลียตามรอยทางไหลของเลือดขณะที่สะโพกมันร่อนวนโดยอัตโนมัติ ความเสียวซ่านเล็กๆที่มาพร้อมกับอาการเจ็บนิดๆยามแผลของชิเอลสมานกันในเวลาอันรวดเร็ว

เขาไม่ได้โกรธที่ลอร์กัดเขา แล้วก็ได้รับคำขอโทษมาแล้ว แต่การกระทำนั้นมันปลุกปีศาจในตัวเขาออกมา หากเขาไม่มีเชื้อมนุษย์คงจะกระหน่ำแทง(ด้วยของไม่มีคม)จนลอร์เป็นรูพลุนไปแล้ว ชิเอลยังมีสติดีอยู่ ดีถึงขั้นประคองร่างของลอร์ให้นอนลงไปกับพื้นตรงนั้นแล้วช้อนข้อพับหัวเข่าบังคับให้ปลายเท้าของลอร์ก่ายเหนือไหล่

“ทะ ทำอะไรน่ะ”

ลอร์ใช้สองมือบดบังแกนกายของตัวเอง ผงกหัวมองจุดเชื่อมต่อที่เห็นชัดกว่าเมื่อครู่ แก้มที่แดงอยู่แล้วยิ่งแดงระเรื่อยิ่งกว่าเดิม น้ำตามันไหลอาบแก้มอย่างคนขี้แย

“นายไม่รู้หรอกว่าฉันพยายามแค่ไหนที่จะไม่ต้องเจอหน้านาย ฉันต้องอดทนแค่ไหน..”

“ไม่ต้องทนสิ..”

ลอร์พูดสวนขึ้นมาทันควัน ดวงตาแดงก่ำปล่อยน้ำตาไหลอาบแก้ม พองลมจนแก้มป๋องอย่างขัดใจที่ลอร์พยายามทำเรื่องไร้สาระให้เขาปวดใจ รู้อยู่หรอกว่าชิเอลทำเพื่อตัวเอง แต่เขาไม่ได้ขอให้ทำให้เขาทรมาน ไม่ได้ขอให้ชิเอลทรมานตัวเองแบบนี้เลยสักนิด

“...ไม่ต้องทำอะไรเพื่อเราแล้วถ้าหากว่าเราไม่ได้ขอ...ไม่ต้องทนทำเรื่องปวดใจให้เราทั้งคู่ต้องทุกข์ใจอีกแล้ว”

ลอร์ใช้สองมือประคองข้างแก้มให้ชิเอลสบตากับเขาชัดๆ รอยยิ้มแกมขอร้องที่ชิเอลมองอ่อน ยิ้มบางๆแล้วโอบกอดเข้าเต็มรัก

“ตามประสงค์ของฝ่าบาท หม่อมฉันจะไม่ทำให้เราทั้งคู่ต้องปวดใจกับกระทำโง่เขลาของลูกผสมแสนต่ำต้อยคนนี้แล้ว”

ชิเอลกระซิบข้างหูมือข้างหนึ่งค้ำเข้าที่พื้นโอบเอวรวบร่างของลอร์เข้ามาอยู่ในอ้อมกอดก่อนจะประทับรอยจูบไปตามผิวเนื้อ

ลอร์ครางเชิดหน้ากับจังหวะหนักหน่วงที่แทรกเข้ามากลางกายกระแทกเข้ากับจุดกระสันภายในตัว ร่างกายร้อนระอุหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกับเจ้าชายผู้น่ารัก ชิเอลยืดตัวเต็มความสูงยึดสะโพกของลอร์ไว้มั่นในขณะที่ขาข้างหนึ่งของลอร์พาดอยู่ที่คอ

“ซี้ดดด ลอร์...น่ารัก”

“อึ่ก...เราอาย..”

เจ้าชายใช้มือหนึ่งก่ายหน้าผากปิดเนตรสีเพลิงเป็นเกราะกำบังความอายแล้วใช้มืออีกข้างดันหน้าท้องของชิเอลลดจังหวะลงแต่ก็ไม่เป็นผลสักเท่าไหร่ยามที่สะโพกสอบกระแทกเข้าออกรุนแรงกว่าเดิมเป็นเท่าตัว

“อายตอนนี้ก็สายไปแล้วเจ้าชาย”

ลอร์นึกหงุดหงิดกับคำเรียกที่ว่าเจ้าชายบางล่ะ ฝ่าบาทบางล่ะ ไหนจะคำนามเรียกแทนตัวเองนั้นอีกที่ดูห่างเหินและแบ่งแยกชัดเจนถึงชนชั้นวรรณะ หากแต่ตอนนี้สมองของเขาขาวโพลนเพราะช่วงล่างที่เป็นหนึ่งเดียวหลอมละลายให้ร่างกายของเขาอ่อนระทวย

หยาดเหงื่อที่ผุดขึ้นเป็นไรผมและลำคอของชิเอลสะท้อนกับแสงพระอาทิตย์ยามเย็นเป็นประกาย อุณภูมิร่างกายที่ร้อนแรงขึ้นด้วยไฟรักสุมให้อุณหภูมิห้องสมุดสูงขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ ลอร์จ้องชิเอลไม่ว่างตาในขณะที่อ้าปากครางชื่อชิเอลไม่ขาดปาก

“ซี้ดด ลอร์ รัก รักนาย”

ชิเอลเอ่ยบอกรักย้ำๆยามที่ร่างกายซอยสะโพกไม่ยั้ง มือลูบไล้ไปตามช่วงหน้าท้องขึ้นไปจนถึงหน้าอกและลำคอ ทุกส่วนบนร่างกายของลอร์ที่วันนี้เขาได้สัมผัสอย่างลึกซึ้งและทั่วถึงในทุกซอกทุกมุม

ฟึ่บ

“อ๊าาาาาา...ตะ ตรงนั้น ..อาห์ มันเสียว มันเสียว...”

ลอร์สะบัดหน้าไปมามือที่ใช้ปกปิดใบหน้าผลักดันเข้าที่หัวไหล่ยามที่ชิเอลก้มหน้าดูดเลียตุ่มไตชูชันสีชมพู ยิ่งมันอยู่บนเนื้อตัวขาวๆของลอร์แล้วเขายิ่งอยากจะสัมผัส ไม่คิดเลยว่าตรงนี้มันจะน่าเสน่หาขนาดนี้

คงต้องยอมรับอย่างลูกผู้ชายแหละว่าเขาติดใจหัวนมของลอร์เข้าเต็มเปา

“อึ่ก อ๊าาา...ชิ..เอล เราไม่ไหวแล้ว...”

“อึ่ก อืมม ซี้ดด ฉันก็เหมือนกัน”

ชิเอลช้อนร่างของลอร์ขึ้นจากพื้นให้นั่งตักโอบรอบคอ สะโพกยังคงร่อนลงหาจุดเชื่อมต่อกันสวนกับสะโพกของชิเอลที่ขยับสวนขึ้นด้านบน

สองร่างโอบรัดกอดเกี่ยวจนแทบจะกลายเป็นคนคนเดียวกันภายในห้องสมุด ริมฝีปากอบอุ่นที่จุมพิตเจ้าชายแผ่วเบาถนุถนอมลอร์อันเป็นที่รัก หยิบฉวยเอาความเสียวซ่านจากร่างกายอีกไม่กี่ครั้งก็ปลดปล่อยความต้องการออกมาแทบจะพร้อมๆกัน

“แฮ่กๆ...เราเหนื่อย...”

ลอร์หอบหายใจกระซิบอยู่ข้างคอให้ชิเอลที่มีจังหวะหายใจไม่ต่างกันยกยิ้ม ยันตัวขึ้นจากพื้นแล้วประคองร่างของลอร์ให้นอนลงบนโต๊ะอ่านหนังสือในห้องสมุด แทรกตัวเข้ามาตรงกลางระหว่างขาแล้วใช้สองมือค้ำโต๊ะไว้ในระดับหางตาของลอร์

                “คิดว่ามันจะจบง่ายๆเหรอลอร์? นายผูกมันแล้ว ก็ต้องช่วยฉันแก้มันซะ”

                ชิเอลกระหน่ำรักใส่ลอร์อีกระลอก จากตะวันกำลังจะตกดินจนลับฟ้าไป แทนที่ด้วยดวงจันทร์เพ็ญสว่างสุกสกาวกลางท้องฟ้ายามค่ำคืน

อ่านต่อกันได้ที่เว็บนะครับผม

http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1310277&chapter=69